Sinds de wijziging in de Bijstandwet, waarbij gemeenten direct voordeel hebben door het aantal mensen met een uitkering te beperken, zijn er al veel manieren bedacht om dat te bereiken. Bekend zijn de extra controles op fraude – bijvoorbeeld door onaangekondigde huisbezoeken – en het uitbreiden van het aantal sociaal rechercheurs. Betrekkelijk nieuw is het vragen van een tegenprestatie van de bijstandsgerechtigden in de vorm van onbetaalde arbeid, zoals bij de sociale werkvoorziening. Uit onderzoek blijkt dat deze methode aan populariteit wint bij gemeenten.
Ik vind dat een bedenkelijke ontwikkeling. Het sluit natuurlijk aan bij volkswijsheden als ‘voor wat hoort wat’ en ‘voor niks gaat de zon onder’ maar wie even langer nadenkt kan toch alleen maar tot de conclusie komen dat dit niet klopt. Mensen zitten in de bijstand omdat ze niet in staat zijn om te werken of geen werk kunnen vinden. Van de eerste groep vragen om een wederdienst voor hun uitkering gaat mij te ver, en de tweede groep is eerder gebaat bij scholing en sollicitatietraining dan aan werk in de sociale werkvoorziening. Mensen aan de slag helpen is prima, maar graag wel met een beetje respect voor die mensen.
Lees ook:Vereenvoudiging regeling uitkeringsgerechtigden
Lees ook:Bijstand: ‘moeilijke groepen bestaan niet’
Lees ook:Je bijstanduitkering regel je via de PC
Lees ook:Werk maken van reïntegratie
Lees ook:Bijstandsgerechtigden: een Dahaitu past u beter